“A great retrospect…”

Gitarist, zanger, radio host en onderwijzer Bernie Pearl, afkomstig uit de Latino wijk Boyle Heights in Oost LA, leerde in de jaren vijftig de blues kennen van muzikanten, die regelmatig optraden in de legendarische Ash Grove Folk & Blues Club van (zijn broer) Ed Pearl. Bernie deed duetten met JL Hooker in Gerde’s Folk club in Greenwich Village (NYC) en werkte vanaf 1968 voor radio KPPC FM, als presentator van blues muziek in het programma “Nothin' But the Blues”. Later (1980-1992) was hij ook blues DJ voor KLON en KCRW.

The Bernie Pearl Blues Band dateert van 1984 en startte met Robert Lucas als mondharmonicaspeler. Harvey "Harmonica Fats" Blackston (1927-2000) uit Louisiana verving Lucas in 1986. De band begeleidde o.a. B.B. King, SRV, Willie Dixon en “Big Joe” Turner, trad op in vele populaire clubs, als The House of Blues, California Plaza Presents, The Blue Café, Disney's California Adventure en tijdens het The Playboy Pasadena Community Jazz Festival. Bernie trad daarnaast ook op tijdens de belangrijkste festivals in Chicago, Vancouver, Portland en Europa. The Bernie Pearl Blues Band werkte lang en vruchtbaar samen met Harvey “Harmonica Fats” Blackston, die in 1961 zijn éérste single “Tore Up” uitbracht. Ze brengen samen (o.w.v. de grote vraag) in 1990 (op cassette) hun demo ‘Live @ Cafe Lido’ uit op hun eigen label de Bee Bump Records. In 1991 volgde al vlug ‘I Had to Get Nasty’. Als akoestisch duo brengen ze ‘Two Heads Are Better’ (1995) en ‘Blow Fat Daddy Blow!’ (1996) uit. Bernie maakte gebruik van studio vaardigheden wanneer hij producer en songwriter-arrangeur wordt van jazzrock violist “Papa” John Creach’s album uit 1992, ‘Papa Blues’. Bernie werkte verder uitgebreid mee aan het verder promoten van de blues in en buiten zijn regio. In 1987 werd hij door de Blues Foundation uitgeroepen tot "Blues Promoter of the Year".

Het éérste solo album van Bernie Pearl wordt in 2002 opgenomen, tijdens een akoestisch optreden op het Culver City's Boulevard Music Festival en kreeg de titel ‘Live From Boulevard Music’. Op zijn 2013-album ‘Take Your Time’ (een uitspraak van zijn mentor Fred MacDowell) grabbelde Bernie terug in de uitgebreide box van zijn herinneringen.

‘Just the Blues’, het nieuwe album van Bernie Pearl met band, heeft als bijtitel ‘Instrumentals by Papa John Creach, Harmonica Fats & The Bernie Pearl Blues Band’, wat al heel veel zegt over de line-up en gasten. Ze kwamen net al ter sprake in Pearl’s biografie en werkten al langer met hem samen. Het idee om een ​​geheel instrumentaal album te maken, kwam van de vrouw van Bernie. Bernie moest hier niet lang over nadenken, omdat hij genoeg instrumentals “over” had van eerdere opnames, die hij in de jaren ‘90 maakte met Papa John Creach en “Harmonica Fats” en, van twee van zijn eigen albums met zijn band. Het resultaat is een verzameling van instrumentals, die zowel een retrospectief van Bernie's band als samenwerkingen met oudere blues mannen schetsen en die ook een historisch waarde hebben.

De line-up van The Bernie Pearl Band bestaat naast Bernie (ritme, slide en akoestische gitaren) verder uit: Terry de Rouen op lead gitaar, Hollis Gilmore op tenorsax, Mike Barry op bas en Albert Trepagnier Jr. op drums. Op piano spelen Leon Blue of Dwayne Smith en, natuurlijk speelt Papa John Creach viool en Harmonica Fats harp op sommige nummers. Het oudste materiaal komt van een album getiteld ‘I Had to Get Nasty’, gemaakt in 1991 met Harmonica Fats. De overige fragmenten zijn afkomstig uit Bernie’s albums ‘Somebody Must Do It!’ (2006) en ‘Take Your Time’ (2013). Bernie schreef acht van de nummers, Fats drie, Papa één en er zijn twee nummers die als traditionals worden beschouwd.

The Bernie Pearl Blues Band opent ‘Just the Blues’ heel relaxt met “Sweet Life Blues", dat door Papa John Creach’s typerende viool bijzondere accenten krijgt en waarbij er nog voldoende ruimte over blijft, voor verdere ​​korte solo’s van de andere muzikanten. Dan is het op "Boogie All The Way" de beurt aan Harmonica Fats, voordat Bernie zelf op "Blues For Lightnin'" een hommage aan een van de “groten” brengt. Het nummer is een gitaarstuk dat live opgenomen werd. "Scufflin'" is al de volgende track met Creach en pianist Dwayne Smith, die hier ook sterk aanwezig is. De riff klinkt (volgens kenners) als Miles Davis' "So What". Bernie vermeldt op de hoes dat "Mississippi Raga" zijn persoonlijke interpretatie is van een obscuur Mississippi Fred McDowell-nummer. Als je goed luistert naar de statige slide-partijen, dan klinkt dit inderdaad Oosters. Harmonica Fats schreef het rustige, "Low Desert" waarin je zijn uitstekend harmonica kan horen. De band voert daarna het tempo op voor “Slidin' Defender”, met nog meer harmonica en, wat de titel impliceert, volop Bernie’s slide gitaar. Wie speelde "Baby Please Don't Go" nog niet? Bernie en Papa genieten hier méér dan zes minuten lang van deze klassieker, met enkel wat piano en bas in de achtergrond. "Papa's Blues" is de slow die hier nog ontbrak en "Train to Memphis", de hier bijna perfecte goed contrasterende aansluiter. Papa's viool is er hier weer én, de soulvolle saxofonist Hollis Gillmore en gitarist Terry de Rouen, ook niet van de minste! Jazzy maar goed verteerbaar is "10.00 AM Blues", "Harmonica Fats Blows" is een country blues shuffle met een veelzeggende titel en de korte afsluiters, "California Hustle" een nummer dat bedoeld was als een vinger-plukoefening, maar de ritmesectie dacht hier anders over en de traditional "I'll Fly Away", een solo van Bernie om het album in schoonheid af te sluiten.

“Bernie Pearl's 'Just the Blues' is a successful collection of instrumentals, which gives a great look back on his career and for what he involves two great guests …” (ESC – Rootstime, BE)

Eric Schuurmans

‘JUST THE BLUES’: Tracklist: 01. Sweet Life Blues – 02. Boogie All the Way – 03. Blues for Lightnin’ – 04. Scufflin’ – 05. Mississippi Raga – 06. Low Desert – 07. Slidin’ Defender – 08. Baby Please Don’t Go [popularised by Big Joe Williams] – 09. Papa’s Blues – 10. Train to Memphis – 11. 10 A.M. Blues – 12. Harmonica Fats Blows – 13. California Hustle – 14. I’ll Fly Away [traditional] | Music by: Bernie Pearl, Harvey “Harmonica Fats” Blackston (6) & Papa John Creach, or as [noted] | Credits The Bernie Pearl Band: Bernie Pearl: rhythm, slide + a guitars / Terry de Rouen: lead gitaar / Hollis Gilmore: tenorsax / Mike Barry: bass / Albert Trepagnier Jr.: drums / Leon Blue & Dwayne Smith: piano & Papa John Creach: fidddle / “Harmonica Fats”: harp 

Discography BERNIE PEARL: Just the Blues, instrumentals by Papa John Creach, Harmonica Fats & The Bernie Pearl Blues Band [2022] | Take Your Time, w/Barbara Morrison [2013] | Sittin’ On the Right Side of the Blues, w/Mike Berry [2011] | Old School Blues (2cd) [2008] | Somebody Got to Do It! [2006] | Live from Boulevard Music [2002] | Blow, Fat Daddy, Blow!, w/Harmonica Fats [1996] | Two Heads Are Better… (The Acoustic Blues Of…), w/Harmonica Fats [1994] | I Had to Get Nasty, Harmonica Fats & The Bernie Pearl Blues Band [1991] | Life @ Café Lido, Harmonica Fats & The Bernie Pearl Blues Band (cassette) [1990] |